 |
|
|
|
De spelwereld
Vier trotse naties bevolken de wereld van de Kronieken van Pandemonium. Als je je inschrijft moet je één van deze vier kiezen. Hieronder vind je over iedere natie alles wat je moet weten.
|
De inwoners van de vier grote naties van Pandemonium zijn allemaal mensen. Je kiest een bepaalde natie om achtergrond en kleur aan je karakter te geven, er zijn geen bijzondere spelregels aan de verschillende naties verbonden. Een Ipsarische slager en een Scharlaken slager verkopen allebei vlees, maar de eerstgenoemde zal het voorzien van een certificaat van echtheid (in drievoud) en de tweede zal je een gezegende maaltijd wensen. Aan de andere kant is de Ipsariër misschien wel heel bijgelovig en de Scharlaken meer geïnteresseerd in techniek. Ondanks afkomst blijft de beslissing bij jou als speler hoe je karakter is.
Hou daarom in je achterhoofd dat de naties je niet in het bijzonder binden aan een bepaalde set regels, restricties, een geloof, een gedragscode of wat dan ook. Voor een van de naties kiezen betekent niet dat je automatisch een politieke overtuiging hebt, bepaalde kleding moet dragen of een aantal dingen wel of niet kunt in het spel. Voor andere spelers of NPC’s in de spelwereld geldt dit ook.
Wat de verschillende naties je bieden is een culturele achtergrond voor je karakter. Ieder soort karakter kan uit iedere natie afkomstig zijn, terwijl de achterliggende cultuur daarvan hem of haar min of meer een bepaalde stijl verleent van dingen doen. Je bewust onttrekken aan gedragingen van jouw volk, levert dan ook weer eigen kleur op.
De volksomschrijvingen zijn daarom zeker geen voorschriften, maar sfeertekeningen, kijk hier voor inspiratie en gebruik vooral je eigen fantasie.
|
De Moareg Mystica: glorie en teloorgang der naties
Het opvoeren van het legendarische ritueel De Moareg Mystica, waarbij iedere natie zijn ware aard dient veilig te stellen, was in het Geluksjaar van de Onverdwijnbare Sultan 4776 (volgens sommigen 2014) geen zuivere koffie...
|
Een relikwie vervaardigd uit de pure essentie die kenmerkend is voor iedere natie, moest overhandigd worden aan één van de vier mystieke afgezanten van het Godenrijk, liefst ook aan de juiste.
• Het Scharlaken Hart voor de - tromgeroffel - Scharlaken, een enorme rode edelsteen, kenmerkend voor temperament en fanaticisme.
• De Zilveren Hand voor de Ipsariërs, kenmerkend voor handhaving van regels en fijnbesnaardheid.
• Het Hart van Liefde voor de Veruda, een gouden mensenhart, kenmerkend voor saamhorigheid en zwijmelen bij madeliefjes.
• En tot slot Het Geheime Element voor de Moareg, wat niet bleek te bestaan, kenmerkend voor bedrog en schimmigheid.
Bij grote uitzondering faciliteren de Goden dit ritueel, om toch iedere paar duizend jaar even zo kort mogelijk te kijken of de mensen niet onverhoeds iets aan het uitspoken zijn dat onpraktisch is voor hun verdere doeleinden. Zó groot was deze uitzondering, dat deze keer niemand weer wist wat de Moareg Mystica eigenlijk was of wat er moest gebeuren...
Alles ging mis...
Bij wege van list, bedrog, gedegen wetenschappelijk onderzoek, filosofische omzwervingen, gewoon slaan of simpelweg zich verslapen, is dit wat er geworden is van de 4 trotse naties:
Het Ipsariër Bureaucratheon
De methodische Ipsariërs hebben door concreet werk te leveren niet alleen hun eigen Zilveren Hand weten veilig te stellen en aan de juiste afgezant van het Godenrijk weten te overhandigen, maar daarbij óók nog eens het Scharlaken Hart bemachtigd en aan dezelfde afgezant uitgeleverd. Deze overmatige infusie van Scharlaken volksaard heeft de Ipsariërs veranderd van lethargische bureaucraten in fanatieke pennenlikkers, die ineens geloven dat het Godenrijk pal achter ze staat en tegenwoordig hun theorieën genadeloos in de praktijk brengen. Het Bureaucratheon gaat letterlijk tot het uiterste om overal zijn stempel op te drukken.
Het Scharlaken Natuurrijk
Met lege handen moest een Scharlaken prins zich zodoende melden bij zijn afgezant, de Ipsariërs hadden immers het Scharlaken Hart ontvreemd. De prins sprak daarbij de historische woorden: "Ja, ik heb niks." Wat de afgezant niet wist toen hij de Scharlaken natie alsnog inzegende, was dat deze Prins een bastaard was met Veruda bloed. Met het verlies van het relikwie waren de Scharlaken de Goden kwijtgeraakt. Echter, de essentie van Veruda bloed klopt nu in het hart van iedere Scharlaken, de natuur is de nieuwe god en de natuur beschermen de nieuwe glorie! Met militaire precisie en ongepaste beestachtigheid welteverstaan. Leve de Natuur!
De Veruda Dissensus
En waar was het gouden hart? Het was moelijk te zeggen volgens de paar Veruda die nog tot enigzins samenhangend commentaar in staat waren. Duidelijk was dat het ze in ieder geval ook niet meer interesseerde. Een aantal vielen elkaar zelfs openlijk af of raakten betrokken bij onderlinge schermutselingen. Uiteindelijk vertrokken ze allen in een andere richting en vertrapten daarbij achteloos hoopvolle bloemetjes en schattige diertjes. De eens machtige Consensus was niet meer, de harmonie met de natuur was kwijt. Er was niet veel meer over van de Veruda dan een ongeorganiseerd stel geërgerd kibbelende betweters en emotioneel uitgebluste vagebonden.
De Moareg Vrijstaat
De Moareg afgezant is opgelicht door een Moareg, en heeft vervolgens de in hun vuistje lachende Moareg onterecht gezegend, onder het nauwlettend toeziende oog van Mo, legendarische stamvader der Moareg. Mo glimlachte mysterieus en zag dat het goed was. Aan de Moareg was niks veranderd. Het enige dat in het vervolg tot lichte nervositeit zou kunnen leiden, was het feit dat de poort naar het Schimmenrijk - de belangrijkste connectie met de voorvaderen en krachten van de schimmen - vanaf heden permanent geblokkeerd was door robots.
|
Euh robots?
Ja. Meedogenloze vernietigers der mensen, verpulveraars van vrouwen en kinderen (ook als ze braaf zijn), vermorzelmachines zonder weerga, gewetenloze en gedachtenloze afslachters met onvoorstelbaar weinig capaciteit tot genade en er redelijk over praten. Eens heersten deze stalen tirannen met ijzeren hand over al het land tot aan de horizon en verder.
De geschiedenis van deze verbluffend brute moordmachines gaat terug tot de tijd dat de mensen zelf niet veel meer deden dan de hele dag bibberen van angst op hun verstopplekjes. Daardoor hadden ze het in de winter warmer dan de robots, waardoor deze meer roestten en trager bewogen. Uiteindelijk leidde dit evolutionaire voordeel tot een kentering in de machtsverhouding tussen robots en mensen.
De natuurlijke habitats van de robots werden langzaam kleiner door de oprukkende mensheid. Het prachtige beeld van de woeste en glanzende robots die met schitterende natuurlijke gratie hele dorpspopulaties met griezelige perfectie aan stukjes hakten verdween langzaam naar de geschiedenisboeken. De robots waren vervallen van roofdier tot prooi. Vandaag de dag komen slechts in enkele reservaten wilde bergrobots voor, maar zelfs nu nog worden deze gestroopt voor onderdelen.
Een humanitair initiatief: Kamp Robohoop
Toen duidelijk werd dat de robots met uitsterven bedreigd waren, was iedereen blij. Een Veruda focusgroep echter heeft zich ingezet om uit elkaar vallende en uit hun stamverband gerukte eenzaam rondzwervende robots te vangen en in een speciaal kamp bijeen te brengen ter behoud van de diverse soorten. Het initiatief was een groot succes. Vele natuurliefhebbers meldden zich vrijwillig aan om zich door de robots te laten vernietigen.
Door het afhankelijk zijn van de mensen, en de noodzaak om er samen maar het beste van te maken, gebeurde er iets opmerkelijks. De robots raakten gaandeweg minder obsessief geïnteresseerd in het decimeren van de menselijke populatie, behalve als het moest voor de toeristen tijdens de middagshow. Ze deden samen spelletjes, hielpen elkaar met lubriceren en begonnen zelfs grappen te maken, meestal over lubriceren.
Verbijstering alom resulteerde onder de onderzoekers. Ineens begonnen de robots ze te wijzen op foutjes in hun administratie, speelden ze met de kinderen in de ballenbak en installeerden ze filters om bier naar binnen te kunnen gieten. Dit laatste in een poging tot het lubriceren van sociale interactie met mensen. Volgens ooggetuigen ontsnapten rond deze periode regelmatig robots uit het kamp om vervolgens een bar te infiltreren en daar tegen iedereen "Hallo. Vriend." te zeggen.
Van Robohoop naar Robotopia
Wetenschappers zijn verdeeld over wat ze verder aanmoeten met het ontluikende sociale bewustzijn van de robots, maar het zal een kwestie blijken die ze niet zelf hoeven op te lossen. "Magnetron! Magnetron! Magnetron!" klinkt het overal uit het kamp. Bij nadere inspectie blijkt Magnetron, een van de robot senioren, een lange geperforeerde strook printpapier omhoog te houden, zodat alle andere robots het kunnen zien. Op 83% volume spreekt hij de menigte robots toe: "Errata. Probeer om te draaien. Robotopia. Uw bestemming is bereikt."
Magnetron legt later uit aan de onderzoekers dat een plotselinge golf microstraling zijn printer inschakelde en een raadselachtig document produceerde, de Robogenesis. Na een diepgaande studie van 2,87 seconden had Magnetron het document geheel doorgrond. De robots moesten hun eigen lotsbestemming gaan vervullen, en dit document was een virtuele landkaart van de spirituele weg naar de grote lichtknop en eeuwige lubricatie.
Een periode van isolatie en bezinning was nodig om hun ware aard te vinden, om gelukkig te kunnen worden in waar het document prikkelend aan refereert als Robotopia. Wat dat precies is kon Magnetron niet zeggen. De Robogenesis heeft immers veel variabelen.
De dag na de Moareg Mystica was Kamp Robohoop verlaten. De robots waren in het holst van de nacht en masse vertrokken, en in een exact rechte lijn naar de poort van de onderwereld gelopen. De poort sloot direct nadat de laatste robot binnen was, en is sindsdien niet meer open gegaan. Wie goed luistert hoort achter de poort het ijverige gezoem van ontelbare radartjes, begeleid door een gezonde dosis arbeidsvitaminen in de vorm van constante faxgeluiden.
|
|
|
|
